Het gaat over acceptatie. Je neerleggen bij de situatie. Schouders ophalen. Je kan er niks aan veranderen. Geen zin om kwaad te worden, gefrustreerd, je boos te maken, op te winden, teleurgesteld of verdrietig te zijn. Welke emotie dan ook, het zal er niet anders van worden. Laat los waar je geen invloed op hebt.
Of is dat gemakzucht? Moet je je distantiëren van zaken die ver weg lijken? Is het niet plausibel dat je er met een beetje moeite misschien toch iets aan kan doen? Hoe ver reikt jouw invloed door te handelen en een verandering in beweging te zetten?
Waar ligt de grens van dichtbij en ver weg? Hoe groot is die cirkel? Ligt dat bij jezelf, je naaste omgeving, de wijk of stad waarin je woont, het landsbelang of ook je buurland? Hoe groots de problematiek ook, kun je toch klein beginnen?
Achteroverleunen en denken dat anderen het oplossen. Of toch handelen in de overtuiging dat het in jouw vermogen ligt om iets te veranderen? Accepteren of in actie komen? Is het wat het is of moet het worden zoals het moet zijn?