Als klein meisje dacht ik dat mijn moeder een engel was. Zo een die uit de hemel kwam. Ze was zo lief. Geen mens kan zoveel liefde geven, dat kan alleen een bode van God.
Mijn vader en broer wisten dat niet. Ik wist het wel, maar zei het tegen niemand.
Ze zag er ook uit als een engel, met blonde haren, een zachte blik in haar ogen en een mond waar een glimlach niet van verdween.
Ik herinner me het moment nog heel goed dat ik tot dat besef kwam. Ik stond in de kamer van mijn ouders, ik aan de ene kant van het bed en mijn ouders aan de andere kant, vlak bij het raam. Ik zag mijn moeder en ik zag een engel. Mijn vader stond ernaast en ik dacht: wat erg dat hij niet weet dat zijn vrouw een engel is.
Ik confronteerde mijn moeder er niet mee. Daarmee zou ik haar ontmaskeren en dat zou haar verdriet doen. Haar geheim moest een geheim blijven. Alleen zo zou zij haar taak op aarde kunnen vervullen. Haar taak om mij en haar gezin lief te hebben, voor ons te zorgen en elke dag haar volle aandacht te geven.
Haar geduld was oneindig, haar handen kalmerend en haar stem zacht en geruststellend. Ze had alle kenmerken van een engel, alleen haar vleugels waren niet zichtbaar. Dat was logisch, want ze moest zich schuilhouden in de menselijke wereld.
Mijn enige angst was dat God haar op een dag terug zou roepen, weer naar de hemel, omdat er een andere taak op haar wachtte. Dat zou ik wel begrijpen van God, want ze was een hele goede engel. Maar ik zou haar wel missen en had toch liever dat ze bij mij bleef. Daarom hoopte ik dat God haar zou vergeten en niet meer wist dat hij haar op aarde had gezet. Dan zou ze voor altijd bij mij blijven.