Schrijvenik kan me verheugenop oud zijneen tafel voor het raameen stoel, een pen, papieren alle dagenom te bezinnen op zinnenzin na zin na zinzonder eind, zonder beginwat een spijthet duurt nog zo'n tijd
Echtmisschien zie ik dingendie er niet zijnmisschien denk ik dingennodeloosmisschien voel ik dingenvoor nietsmisschien hoop ik dingenijdelmisschien heb ik het welhelemaal misen weet ik gewoon niethoe het leven werkelijk is