We rijden in de auto door het land waar de wolken de grond kussen. Ik blaas ze weg. De bomen zijn door God geschilderd, kleuren in alle tonen. De oerkracht van bomen, diepgeworteld in de aarde. Ze verrijzen schijnbaar willekeurig, met trots. Ik zwaai naar deze grondstof van de piano, de viool, de planken in mijn verlaten kamer, de zuurstof die ik adem. Wij zijn los, ontworteld van ons bestaan. We worden geflankeerd door een rivier. Reinheid in de open vlakte. Kronkelend begeleidt hij ons naar onbekend terrein. We doen afstand van ons verleden, geen weg terug. Voorwaarts, naar de delta waar het samenkomt, ons onontgonnen vertrekpunt. Alles stroomt en wijkt. De wind in ons gelaat, het stof verdwijnt. We laten het achter. De minnende horizon, de hemelse compositie, de solide grond, de tranen naar de waterweg, de bries die de storm voorblijft. We definiëren opnieuw het landschap, de oorsprong, het bestaan en schrijven ons eigen verhaal.
top of page
Recent Posts
See Allik wankel, wiebel als een koorddanser zonder stok f*ck, wat is dat koord dun f*ck, wat is de afgrond diep kan niet terug, kan niet stilstaan moet vooruit wiebel, wiebel, ik wankel zo hoop dat vaste gr
3
er kleeft iets aan mij iets plakkerigs ik weet niet precies wat als gom, lijm, kit op mijn huid stevig vast geklit misschien moet ik er eens op kauwen proeven hoe het smaakt de structuur analyseren is
4
het is onwaarschijnlijk waar klaar om te gaan waar het nodig is naartoe te gaan het is onweerlegbaar weer uit te moeten leggen dat het niet anders kan dan je neer te leggen bij het waarachtige wezen w
2
bottom of page