Als ik 's avonds mijn hoofd op mijn kussen leg, verlang ik naar een nacht zonder denken, zonder verwarring, zonder zorgen over de gekte, de chaos, de onbestemdheid dat leven heet. Even niks. Rust van de werkelijkheid.
Want die werkelijkheid is, als je het analyseert, best bizar.
Heb je wel eens goed om je heen gekeken? Weleens nagedacht over het ontstaan van de materie waarin je leeft? Weleens stil gestaan bij welk proces het papier dat voor je ligt, heeft doorlopen? Langs welke wegen, welke machines, welke handen het is gegaan? En was het daarvoor al iets?
En als je om je heen kijkt, de straat in, en al die mensen ziet; weleens nagedacht wat zich in die hoofden afspeelt? Wat die persoon die daar loopt heeft meegemaakt? Waar hij/zij/hen naar toe gaat of vandaan komt? Zie je het plaatje van zijn/haar/hun huis? Zie je het plaatje van de straat, de stad, het land? Zie je de bewegingen die we maken, met elkaar, tussen elkaar, langs elkaar?
We lijken te leven in een tijd waarin de ontwikkelingen sneller gaan dan we aan kunnen. De heftigheid van gebeurtenissen, dichtbij en globaal, volgen elkaar (te) snel op. Geen tijd om bij te komen, geen tijd om te herstellen, geen tijd om na te denken. We moeten door. En intussen gaan we mentaal stuk, gaat onze omgeving stuk, maken we elkaar stuk.
Geen zorgen, ik leef graag en de meesten van ons gelukkig. Maar het is best vreemd; leven, als je het goed bekijkt.
Ik verwonder me, over de wereld, wat er zoal gebeurt, klein en groot. Verwonder met me mee en slaap lekker!