Balancerend op een rand van los zand glijden we af van een belofte dat zich groots
openbaarde, maar zich nietig manifesteerde
als ware het voorgeschreven dat sterren niet uitdoven en alleen maar lichter worden,
totdat we verblind zijn door het gruis dat golft
door de ondergrondse spinsels van signalen in de onherkenbare krochten van onze
verbeelding en de opvatting dat wat komen gaat zal voortduren,
maar de enige zekerheid dat is gegeven en de grip onder onze voeten verstevigt, is het
besef dat elk signaal naar verloop van tijd geluidloos in de diepte verdwijnt
en alle inzichten zal doen uitdoven