We vluchten
allemaal
van een dwalend hart
een luid gemis
achter een smorende zonde
ons verborgen vernis
We rennen weg
ook jij, ook ik
van de spiegel met het harde gezicht
de onzichtbare teloorgang
dat van binnenuit ontbindt
We schuilen stil
met de oren gesloten
rug naar het geschrei
niet willen horen, voelen
ergo ontwijken wij
voegen niet, aan gene zijde
We verschuiven onze huid
onttrekken aan onze taak
van de waanzin
Op een rubberboot
de woeste zee in
De hoop dat er armen zijn
een schepsel
die een vluchtend hart verzacht
het geschrei sust
met een innige kus
waar de rust
ook jouw, ook mijn
kust wacht