Vroeger dacht ik dat de liedjes op zouden raken. Op een dag is er niks nieuws meer te verzinnen. Alle combinaties van noten en klanken zijn al een keer gedaan. Geen variaties meer mogelijk. Het is op. We moeten het doen met wat reeds is geproduceerd. We kunnen alleen nog maar luisteren naar dat wat is bedacht, gespeeld, gezongen. Niemand die nog een originele compositie kan construeren. Het heeft geen zin om op zoek te gaan naar ongebruikte klanken, opvolging van octaven en woorden die daarbij passen. Alles wat je vindt is herhaling, zal men herkennen in een ander nummer en je laten afglijden naar plagiaat. Er is niks verrassends meer te ontdekken. Een monotoon tijdperk breekt aan. De nieuwslezer vertelt dat de muziek op is. Het laatste liedje is geschreven en nu niks meer, klaar, fini. Geen vooruitzicht op een verfrissend lied of een andere uitvoering van geluid. Geen nieuwe liedjes meer. Afgelopen, voltooid, gedaan.
Stel je voor. Wat een verdriet.